Posts

Posts uit 2016 tonen

Haría

Afbeelding
Haría ligt in het noorden van Lanzarote, in het ‘Dal der Duizend Palmen’. Wanneer we over een 'Alpe d'Huezes-'afdaling - maar dan met minder haarspeldbochten - het dal binnen rijden, begrijpen we waarom. Overal, maar dan ook echt overal, staan palmbomen. Het zijn er misschien zelfs wel meer dan duizend. Niemand weet waarom er ooit zoveel palmbomen hier geplant zijn. Door de vruchtbare lavagrond en de ligging van het dorp groeien ze in ieder geval goed. Wolken kunnen aan de oostkant van de Risco de Famara langer blijven hangen. De kans op wat regenval is in Haría groter dan op veel andere plekken op Lanzarote. Op het plein León y Castillo staan grote laurier- en eucalyptusbomen, die voor veel schaduw op het plein zorgen. Met de wind is het zelfs een beetje fris. Op zaterdag is op het plein de wekelijkse markt. Nu zitten de toeristen op het terras van het plein. We eten een Spaanse tortilla voordat we gaan wandelen. Vanaf het plein lopen we voor het stadhuis langs, d

Snorkelen

Afbeelding
Playa Chica In de buurt van het oude dorpscentrum van Puerta del Carmen ligt een klein strand. Voor ons is Playa Chica ongeveer vijftien minuten lopen. Het strandje ligt aan een baai gevormd uit lava. Op het strand zit een duikschool en een klein zaakje waar frisdrank en ijsjes gekocht kunnen worden. Playa Chica is de perfecte plaats om te leren snorkelen. Vanaf het strand lopen we zo de rustige zee in.  De zandbodems zijn niet meer dan 10 meter diep. Het water is ongelooflijk helder. We snorkelen langs de rotsachtige riffen. Veel vissen, die we op Bonaire hebben gezien, leven hier ook: doktersvis, papegaaivis, zandvis, grommer, platvis, zee-egel. De vissen zijn misschien minder kleurrijk, maar het onderwaterleven is prachtig. De temperatuur van het water is lekker als we door zijn. In het water wisselen koude en warme stromingen elkaar af. Helaas hebben we problemen met de (onderwater)camera. Eerst beslaat het venster van de camera. De foto's worden fletser. Toch lukt he

Caldera Blanca

Afbeelding
In het Parque Natural de los Volcanes kunnen we wandelen zonder gids. De vulkanen Montana Calderetta en Caldera Blanca liggen in het Parque Natural. Met 2 liter ijswater, 2 bananen en 2 stokbroden met zalm en kruidenkaas in de rugzak gaan we de Caldera Blanca, een van de oudste en grootste kraters op het eiland, beklimmen. Na het bezoekerscentrum van Timanfaya slaan we op een tweesprong, vlak voor Mancha Blanca, linksaf een smalle, onverharde weg op. Langs de weg staan aan beide kanten lage muren. Aan het einde van de weg is een kleine parkeerplaats. Direct aan de parkeerplaats start een aangelegd pad van grove, grijze lavastenen. We volgen het lavapad bijna 2 kilometer. Het pad komt uit aan de voet van de Montana Calderetta. Via een oranje zandpad lopen we naar de ingang van de krater. Kleine hagedissen schieten voor onze schoenen weg. Ze verbergen zich onder de lavastenen, maar willen zo graag de kaakjes opeten die wandelaars hebben laten liggen. Voorzichtig komen ze weer tevoo

Van Mirador del Rio naar Cueva de Los Verdes/Juamo del Agua

Afbeelding
We verkennen het noordelijke gedeelte van het eiland. 's Ochtends rijden we naar het uitzichtpunt Mirador del Rio.  Dit uitzichtpunt ligt op een hoogte van 485 meter aan de noordkant van de kilometers lange klif Risco de Famara. Hoe hoger we klimmen met de auto, hoe mistiger het wordt. We hebben duidelijk de verkeerde dag gekozen. Het uitzichtpunt ligt in de wolken. Op een heldere dag zouden we een fantastisch uitzicht op het eiland La Graciosa en de achterliggende onbewoonde eilanden, de vulkanische klif Risco de Famara en de zoutpannen hebben. Door de flarden mist zien we af en toe de kustlijn van Lanzarote en kort, maar echt een paar seconden, een glimp van het eiland La Graciosa. In het restaurant genieten we dan maar van twee bijzondere sculpturen aan het plafond, uiteraard ook weer uit de handen van César Manrique. Bij ons kopje koffie/thee nemen we een appelpunt en wachten en wachten .... De mist trekt niet weg. Via Orzola en de oostkust rijden we naar Cueva de los Ver

Playas de Papagayo

Afbeelding
In het zuiden van Lanzarote liggen de zeven Papagayo stranden. De stranden liggen een paar kilometer ten oosten van de badplaats Playa Blanca. De zeven 100 tot 400 meter lange witte stranden worden gescheiden door natuurlijke kliffen van lavasteen. De stranden zijn met de auto bereikbaar over een onverharde weg waarvoor tol betaald moet worden. Ook is het mogelijk om de stranden te voet te bereiken. Onze ervaring is dat het te doen is, maar niet altijd even gemakkelijk. Gezinnen met kleine kinderen en oudere mensen die wat minder goed ter been zijn adviseren we om met de auto te komen. Na het ontbijt rijden we naar Playa Blanca. Er loopt geen weg langs de kust. Via het binnenland rijden we met een grote bocht terug naar de buitenrand van Playa Blanca. We parkeren de auto bij het Sandor Beach Resort. Vanaf het resort start een wandeling naar de stranden. De wandeling wordt op sommige plekken aangegeven. We zijn echter al gauw de markeringen kwijt. Er lopen allerlei verschill

National Park Timanfaya

Afbeelding
In het zuidwesten van Lanzarote ligt het nationale park Timanfaya. Het nationaal park is vernoemd naar het eerste dorp dat tijdens de vulkaanuitbarstingen in 1730-1736 weggevaagd is. De erupties duurden uiteindelijk zes jaar, waarbij maar liefst elf dorpen van de aardbodem verdwenen.  In die tijd leefden 4.800 mensen op het eiland. Toch zijn er geen dodelijke slachtoffers gevallen. Ook in 1824 is er nog een lichte uitbarsting van drie maanden geweest. Het gebied beslaat ongeveer 51 vierkante kilometer.  Bezoekers kunnen in een bus of op de rug van een dromedaris een gedeelte van het gebied bezoeken. De toeristische busrit door het vulkanisch landschap is bij de toegangsprijs van het park inbegrepen. Het is niet toegestaan om vrij in het natuurgebied te wandelen. Dit om te voorkomen dat te veel mensen in dit kwetsbare gebied komen. Voetstappen blijven bijvoorbeeld jaren zichtbaar in het as. Wel is het mogelijk om een gratis wandeling van 3,5 km over de Termesanaroute met een gids te

Jardin de Cactus

Afbeelding
Het is bewolkt. Er staat een stevige wind, waardoor het zelfs op ons terras een beetje fris aanvoelt. De plannen om te gaan snorkelen op Playa de Chica houden we nog even vast. We bezoeken het allerlaatste project van  César Manrique, de Jardin de Cactus. De cactustuin ligt in het noorden van Lanzarote, vlakbij het dorpje Guatiza, ongeveer 35 minuten rijden met de auto. Overal op Lanzarote groeien cactussen. Aan de rand van Guatiza liggen velden vol cactusplanten. En direct daarachter de Jardin de Cactus. Een windmolen steekt boven de tuin uit. Bij de ingang van de tuin staat een enorm cactussculptuur van metaal, vast ook weer een kunstwerk van César Manrique. We parkeren de auto, betalen 5,50 euro entree per persoon en lopen naar binnen. Onze eerste reactie is 'wow'. De cactustuin ligt in een oude steengroeve, in de vorm van een amfitheater. We wandelen door de tuin en genieten van de 1.100 soorten cactussen die van over de hele wereld afkomstig zijn. Veel van de  cac

Avenida de las Playas

Afbeelding
Na het ontbijt lopen we nog even naar de supermarkt. Gisteren hebben we al 5 liter mineraalwater gekocht, maar dat gaat snel op. Op Lanzarote komt ontzilt zeewater uit de kraan. Dagelijks bewerkt de ontziltingsfabriek bij Arrecife 35 miljoen liter zeewater. Veelal voor de vele toeristen die komen. We kunnen er wel onze tanden mee poetsen maar het is niet lekker om zo te drinken. De waterdruk is erg laag. Uit de kraan en douche komt een kleine straal. Het zonnetje doet z'n best, maar het wolkendek is dicht. Af en toe prikt de zon er even tussendoor. De temperatuur is heerlijk. We gaan de omgeving verkennen en lopen langs Playa Grande richting de oude haven van Puerto del Carmen. Vlak voor de haven ligt Playa Chica, een prachtige baai waar veel toeristen aan het snorkelen en duiken zijn. De zee is aan de oostkust van Lanzarote een groot meer. Golven zijn rimpels hier. Wat een prachtige plek om te snorkelen. We lopen door naar de oude haven. Vanaf de pier zien we de vissen in

Op weg naar Lanzarote

Afbeelding
Lanzarote is het meest noordelijke eiland van de Canarische eilanden. De eilanden horen bij Spanje, maar liggen zo’n 115 kilometer voor de kust van Marokko. Met haar net behaalde rijbewijs vindt Laura het natuurlijk extra leuk om ons weg te brengen. We nemen de trein vanaf Schiedam Centrum. De trein heeft 15 minuten vertraging, maar daar hadden we al rekening mee gehouden. De vertraging is ook weer het gesprek in de coupe. Een gepensioneerde machinist vertelt met veel passie over z’n werk dat hij ruim 40 jaar heeft gedaan. De huidige machinisten zijn ‘knoppenmannen’, aldus de ex-machinist. Vroeger was alles beter …. Om 12 uur zijn we op Schiphol. Na de securitycheck hebben we nog tijd om te lunchen. We kopen nog een tijdschrift en twee boeken en wandelen naar de gate. Het vliegtuig vertrekt keurig op tijd. Na een vlucht van 4 uur en 20 minuten landen we om 17.45 uur lokale tijd. Lanzarote is 62 km lang en 21 km breed, voor een deel bedekt met lava en weinig begroeiing. De kunsten

Onderweg naar het vliegveld

Afbeelding
Na het ontbijt pakken we onze koffers in en verlaten ons hotel. We vervolgen onze route over de R62 en rijden door Calitzdorp, de porthoofdstad van Zuid-Afrika. Overal kunnen we port proeven. Buiten Calitzdorp ligt een vuilstortplaats, waar kinderen en bejaarden zoeken naar bruikbare spullen. Onderweg passeren we kleine dorpjes met prachtige namen als Opsoek, Bergsig, Hoeko en Plathuis. Net voorbij Ladismith gaan alle auto's vol in de remmen. Een groep bavianen steekt de provinciale weg over. Ze trekken het prikkeldraad van het hek uit elkaar en klauteren er tussen door. Net voorbij Barrydale  stoppen we bij Ronnies sexshop. De naam doet anders vermoeden, maar het is het meest populaire wegrestaurant van Zuidafrika. Het verhaal gaat dat het wegrestaurant niet zo goed liep, totdat vrienden in een melige bui ‘sex’ tussen ‘Ronnies’ en ‘shop’ verfden. De omzet verdriedubbelde, terwijl het nog steeds een winkeltje is waar ijsjes, frisdrank, bier, patat (en inmiddels ook t-shirts

Meerkat Adventures/Cango grotten

Afbeelding
Een kort nachtje. Om half zes staan we op. Met gids Devey van De Zeekoe gaan we stokstaartjes spotten. 's Nacht regent het flink. Het weer knapt gelukkig in de vroege ochtend op. Stokstaartjes houden namelijk niet van regen en kou. Nog voor zonsopgang rijden we met onze auto naar het territorium van de stokstaartjes. Zij hebben een leefgebied van 3,5 bij 1 kilometer, waarin ze inmiddels meer dan 20 holen hebben. Eerst krijgen we nog een kopje koffie en zien we de zon langzaam opkomen. We wandelen naar de plek waar Devey verwacht dat de stokstaartjes ontwaken. Afrikanen noemen een stokstaartje een meerkat. Stokstaartjes leven vooral op droge, open vlaktes. Ze leven in groepen van maximaal dertig. Een stokstaartje is 25 tot 35 cm groot, met een staart van 18 tot 25 cm. Ze wegen tussen de 500 en 1.000 gram en worden ongeveer tien jaar oud. Elk stokstaartje in de groep heeft een eigen taak. Sommige dieren zijn wachters en staan op de uitkijk. De wachters staan ook altijd wat hog

Swartbergpas/Struisvogelboerderij

Afbeelding
Een spannende tocht vandaag. Via de Swartbergpas in de Swartberg Mountains rijden we naar Oudtshoorn. De pas is 24 kilometer lang. Het hoogste punt van de pas ligt op 1.577 meter. We stijgen over een gravelweg 1.000 meter binnen een straal van 12 kilometer. Snel stijgende hellingen, scherpe haarspeldbochten en nauwe doorgangen, Ben zit aan het stuur. De pas is onverhard. We rijden over een smalle weg door een kloof van steile rotswanden heen. Met de auto steken we door twee kleine riviertjes, genaamd 'Eerste rivier' en 'Tweede rivier'. We ontwijken de rotsblokken die op de weg liggen. Met tegenliggers is het soms spannend, beide bestuurders op zoek naar een plekje waar de auto's elkaar kunnen passeren. Op een bergwand is een grote brand geweest. Langzaam herstelt de natuur zich weer. Aan zwart geblakerde struiken komen de eerste bloemknoppen. Op zwarte aarde groeien de eerste grassprieten. Met veel bewondering kijken we naar een jogger die naar boven gaat.

Karoo National Park

Afbeelding
De Karoo is het hart van Zuid-Afrika. Een uitgestrekte halfwoestijn en in het najaar een bloemenzee. Nu is het erg droog en dor. In de zomermaanden (november - maart) kan het overdag erg warm worden (tot 43°C). De Karoo is op te delen in twee gebieden. De iets nattere en meer bergachtige Kleine Karoo en de noordelijker, drogere Grote Karoo. Op de grens van de twee ligt het Karoo National Park waar we vanavond overnachten. We rijden over de R61. Deze weg is langs een lineaal aangelegd, zo kaarsrecht. Verkeersborden waarschuwen voor de vele ongelukken die op deze weg gebeuren. Bij Rooidam Pardfarm stoppen we even. Het is een kruidenierswinkeltje, in the middle of nowhere, waar echt van alles verkocht wordt. In de vriezer liggen grote stukken vlees. Worst hangt te drogen in een vitrine. T-shirts en bordjes met grappige spreuken hangen aan het plafond. En het is een restaurant. Met handen en voeten leggen we uit dat we een kopje thee willen drinken. Five roses is een begrip in Zuid-