Inscheping

In Vancouver stappen we vandaag op de cruiseboot Nieuw Amsterdam. Onze eerste ervaring met een cruise, onze eerste ervaring met (de wateren van) Alaska. In veertien dagen doen we verschillende havenplaatsen aan - Kodiak, Anchorage, Valdez, Sitka en Ketchikan - en varen we door de Inside Passage en Glacier Bay. Om ‘operationele redenen’ meren we helaas niet aan in Skagway. Echt jammer, want we hadden graag de treintocht naar de White Pass Summit gemaakt.

Gistermiddag lokale tijd landen we, na een vlucht van bijna negen uur, op Vancouver International Airport. Thuis hebben we al de ArriveCAN ingevuld. ArriveCAN is een app, een paar jaar geleden ontwikkeld door de Canadese overheid om inzicht in de verspreiding van het coronavirus te krijgen. De app wordt nog steeds gebruikt, is overigens niet verplicht maar wel heel praktisch. Thuis hebben we de vragen over de douaneaangiften in deze app ingevuld. Op het vliegveld scannen we ons paspoort en maken maar weer eens een foto van onszelf. Er rolt een soort van lange kassabon uit met een code, waardoor we gebruik mogen maken van een express-douanestrook. Binnen nog geen vijf minuten staan we al bij de kofferband. Dat we vervolgens zes keer langer moeten wachten op onze koffer, zijn we alweer vergeten.

Met de Canadian Sky Line reizen we in nog geen dertig minuten naar Vancouver DownTown. We slapen in het YWCA hotel. Het hotel is een non-profit hotel. Met de inkomsten uit het hotel worden YWCA-gemeenschapsprogramma's voor vrouwen, kinderen en gezinnen gefinancierd, waaronder ook de crisisopvang in het hotel. We kunnen het hotel echt aanraden: gunstige locatie in Down Town, en toch rustig, gerenoveerde kamers.

We kunnen niet ontbijten in ons hotel en gaan eerst op zoek naar een ontbijtrestaurant. Op nog geen vijf minuten loopafstand van het hotel vinden we Le Petit Belge. Een toepasselijke naam: een piepklein restaurant, gerund door tien jaar geleden geemigreerde Belgen. Op de ontbijtkaart staan natuurlijk de Belgische wafels, maar ook allerlei andere ontbijten. Vanuit het restaurant zien we de enigszins vermoeide ogende hardlopers, die een kortere afstand van de Vancouver Marathon lopen, wandelen. Om 7 uur 's ochtends zijn de marathonlopers al gestart. Na het ontbijt lopen we terug naar het hotel. We checken uit en lopen naar de cruiseterminal, nog een kleine twee kilometer lopen.

Onder vijf witte zeilen van bijna 30 meter hoog ligt de Canada Place Cruise Ship Terminal, zeg maar de Vancouver versie van het Opera House in Sydney. Ieder jaar verwelkomt de terminal 900.000 toeristen. Vandaag liggen er drie cruiseboten, op weg naar Alaska, waaronder twee boten van de Holland America Line. Op onze boardingpas staat dat we vanaf 11.00 uur welkom zijn om de hele inschepingsprocedure te doorlopen. De chaos is compleet. Vertrekkende cruisegangers, komende cruisegangers en dan nog de trotse deelnemers van de Vancouver marathon, met hun medaille, die de andere kant op lopen. Ook de medewerkers van de terminal sturen de passagiers alle kanten op. Rijen met passagiers worden opgelost om zo andere rijen met passagiers, op een andere plek, te creëren. Passagiers voor de andere cruiseboten worden uit de rijen gehaald en terug gestuurd naar een vrachtwagen, waar de koffers worden ingeladen. Ook wij worden weer uit de rij gehaald en naar een ondergrondse, grote ruimte gestuurd. We kunnen zo onze koffers afgeven. In de hotelkamer hebben we het bagagelabel van Holland America Line aan de koffer gehangen, zodat onze koffers straks ook in onze hut zijn en niet verdwalen aan boord.

We worden naar de incheckruimte gestuurd, die een verdieping hoger ligt in de cruiseterminal. In deze ruimte checken de passagiers voor de drie cruiseboten in. Omdat we thuis, op verzoek van de Holland America Line, al de Verifly-app hebben ingevuld en onze vaccinatiepapieren hebben geupload, mogen we ook weer gebruik maken van de expressrij. Maar die is er niet. En de app wordt ook helemaal niet meer gebruikt, vertelt een medewerker ons. We sluiten maar weer achteraan en lopen van de ene naar de andere line-ups. Na controle van ons paspoort en boardingpass krijgen we een terminal security pass. Niet veel meer dan een miniscuul papiertje. En we mogen het ook nog niet kwijt raken, benadrukt de baliemedewerker.

Op naar de volgende rij met weer alle zesduizend passagiers van de cruiseboten, terug naar de begane grond. Zigzaggend lopen we de incheckruimte uit. Gelukkig is het droog, want we staan nu buiten. Na een half uurtje zijn we weer terug in de hal, waar we vanmorgen ook begonnen. Eerst krijgen we nog de securitycheck en daarna nog de Amerikaanse douane, omdat we straks in Amerikaanse wateren vallen. En dan zijn we opeens klaar met alle formaliteiten. De gehele inschepingsprocedure duurde bijna twee uur en was drie kilometer lopen. En dan te bedenken dat zesduizend passagiers de procedure doorlopen. Binnen de chaos liep het eigenlijk best gesmeerd.

We gaan aan boord. Nog verrast vragen we voor de zekerheid nog even of we wel alle formaliteiten doorlopen hebben. Onze hutten zijn nog niet vrijgegeven, dus we gaan eerst lunchen in het Lido-restaurant. Van ervaren cruisegangers hebben we gehoord dat we op de cruiseboot altijd de trap moeten nemen. Zo komen we niet te veel aan op een cruise. Dat zal veel extra trappen lopen worden, want het buffet staat vol met allerlei heerlijke gerechten.

Na de lunch gaan we naar onze hut op dek 4. Onze hutsteward Ary staat al op ons te wachten. We krijgen een korte rondleiding door onze hut. Daarna gaan we naar dek 3, naar ons Muster Station. Op onze keycard staat vermeld waar we moeten verzamelen bij een noodsitatuatie. Met onze keycard laten we ons registreren. De registratie is verplicht. Er wordt geen oefening meer gedaan. Op de televisie in onze hut moeten we eerst naar een veiligheidsvideo kijken. Zolang we dat niet doen, kunnen we de televisie niet gebruiken.

Met de keycard kunnen we aan boord van het schip ook ‘betalen’. In de prijs van onze cruise zit echter een drankenpakket, en daarmee zijn alle drankjes tot 11 dollar ‘gratis’. Naast frisdrank en speciale koffie kunnen we ook alcoholische dranken bestellen tot een prijs van 11 dollar en een dagelijkse limiet van 15 drankjes. Contant geld of een pinpas hebben we aan boord niet nodig. Wel moeten we de keycard niet kwijt raken.

We pakken de trap weer en gaan naar dek 9. Eigenlijk om naar de Sail Away Celebration te gaan, maar al gauw hebben we alleen maar aandacht voor een kleine groep vogels in de haven. Al maanden zijn we bezig met het zoeken naar plekken die we in IJsland kunnen bezoeken, in de hoop nog een paar verlate papegaaiduikers te zien. En niet meer op onze bucketlist, maar wel gewoon tussen de cruiseboten: een groep gehoornde papegaaiduikers.