Oost-IJsland

Naast de gastvrouw, zijn ook haar kinderen in huis omdat haar man helaas gisteren in het ziekenhuis is opgenomen. We beseffen nog meer hoe zwaar het leven in IJsland is. De ambulance was meer dan een uur onderweg om bij haar huis te komen en haar man ligt nu ruim 120 kilometer, en dat is in IJsland ruim anderhalf uur rijden, verderop in het ziekenhuis. 

We geven de familie de ruimte. Na een poosje komt de schoonzoon bij ons in de serre zitten. We praten over het leven in IJsland. Hij vertelt dat hij een visrestaurant in Hauganes, net boven Akureyri, heeft. Hij komt uit een vissersfamilie en heeft jaren met zijn vader op zee gevist. Tot 1988 konden de vissers alleen in de zomer  vissen op zee, omdat ijsschotsen uit Groenland de baai blokkeren. Hij wijst op 'The queen of Icelandic mountains', die we vanuit de serre zien liggen.  De berg is een tafelberg, het hele jaar bedekt met meters sneeuw. Alleen de laatste jaren niet meer. IJsland merkt in de 20e eeuw al de gevolgen van de klimaatverandering. IJsland kent ook steeds meer extreme weersomstandigheden. Een paar jaar geleden zijn tienduizenden schapen, bij een vroege sneeuwstorm in september, overleden. Er valt zoveel sneeuw in een korte tijd dat de schapen verdwenen onder de sneeuw en begraven zijn.
Zijn vrouw brengt haar kindertijd door in Grimmstadir. In de winter brengt haar vader haar op een sneeuwscooter naar school in Myvatn, 50 kilometer verderop en uren rijden. Doordeweeks blijft ze op school, op vrijdag komt hij weer haar ophalen. In de winter rijden ze, nog steeds, 250 kilometer (heen en terug) om de maandelijkse boodschappen te doen. De koelkast en vriezer zitten overvol met voedsel. We krijgen foto's te zien van een ondergesneeuwd huis, een bevroren Dettifoss. Inmiddels zijn de bewoners in de tachtig. We verwachten niet dat ze willen verhuizen. We nemen afscheid van de hartelijke familie en hopen dat de echtgenoot/vader herstelt. 

Veel toeristen laten het oosten van IJsland, ook wel bekend als Austurland, links liggen, maar ook veel inwoners van IJsland. In de winter zijn de dorpen moeilijk bereikbaar. Sommige dorpen zijn wekenlang afgesloten van de buitenwereld. De meeste toeristen blijven in het zuiden en in de Golden Circle regio. We trekken twee dagen uit om naar Zuid-IJsland te rijden. Vandaag een tussenstop in Djúpivogur. 

In Oost-IJsland leven nog rendieren in het wild. In de 18e eeuw werden rendieren uit Noorwegen naar IJsland gebracht. Door het koude weer, de strenge winters, weinig voedsel en  vulkaanuitbarstingen stierven veel rendieren. Zelfs werd een tijdje gedacht dat de rendieren waren uitgestorven op IJsland, maar in Oost-IJsland leefden toch nog 100 rendieren. Inmiddels zijn er alweer 6.000 tot 7.000 rendieren. In de herfst trekken de rendieren naar de valleien, op zoek naar voedsel. In de zomer is het moeilijker om rendieren te spotten. Wij zien de rendieren niet.

Na een uurtje rijden verlaten we de ringweg en komen in onze eerste file in IJsland terecht. In september worden de schapen teruggehaald die de hele zomer in de bergen en op de hoogvlakte hebben losgelopen. Steeds meer auto's sluiten aan. De file wordt langer en langer. Na tien minuten mogen we weer rijden. We slaan linksaf en steken de rivier Jökulsá á Brú over. De rivier baant zich een weg, van 150 kilometer, van de Hooglanden naar het noorden van IJsland. In 2007 wordt vlakbij de Stuðlagil Canyon een waterkrachtcentrale gebouwd. De centrale zorgt ervoor dat de woeste rivier meer een kabbelend riviertje wordt. De dammen verlagen het niveau van de rivier drastisch. Na eeuwen komen de grootste verzameling basaltkolommen van IJsland tevoorschijn. 

De trail, van 4 kilometer heen en terug, start direct vanaf de parkeerplaats. Al snel lopen we langs een waterval, Stuðlafoss, die tussen de basaltkolommen naar beneden valt. Verder is de wandeling voorlopig nog saai. De eerste prachtige, nog wel lage, basaltkolommen zien we aan het einde van de trail. Tegenover het uitzichtpunt aan de westkant, dalen de mannen langzaam af de kloof in. Het is echter, door de hoge waterstand, niet mogelijk om langs de basaltkolommen te lopen. Dan maar eroverheen.

Bij Egilsstaðir verlaten we de ringweg opnieuw. Egilsstaðir is een plaatsje, met ongeveer 2.300 inwoners, aan de rivier Lagarfljót. Maar kan je nog wel van een rivier spreken als de rivier 2,5 kilometer breed is. In de rivier leeft een monster dat door de lokale bevolking Lagarfljótsormurinn wordt genoemd. Bij de supermarkt Bonus slaan we boodschappen in voor een paar dagen en rijden door naar Djúpivogur, via road 939.

Road 939 is in de winter gesloten.  De weg is erg steil, met zelf een stijgingspercentage van 17%. Bijna iedere bocht is blind en smal. De weg wordt niet onderhouden, en kent ontelbare kuilen. Ook voor een voormalig beroepschauffeur een leuke uitdaging. De passagiers genieten van de prachtige uitzichten. Na iedere bocht verrast het uitzicht ons weer. Bij waterval Folaldafoss stappen we nog even uit. We zien dat we zelfs vlakbij de waterval kunnen komen, en doen dat natuurlijk.

In de haven Djúpivogur ligt een kunstwerk van de populaire IJslandse beeldhouwer Sigurður Guðmundsson. Het kunstwerk heet Eggin í Gleðivík (vertaald: 'de eieren in de vrolijke baai') en bestaat uit 34 enorme granieten eieren van de (trek)vogels die in dit deel van IJsland hun eieren uitbroeden. De eieren staan op overblijfselen van een transportband van de visverwerking bij de haven. Het kunstwerk is dan ook 200 meter lang. Als we dichterbij komen zien we dat de eieren allemaal een verschillende vorm en kleur hebben. Ieder ei is een exacte replica van een werkelijk bestaand ei van de desbetreffende vogel (alleen wel een beetje groter). 

Nog een klein half uurtje en we zijn bij ons overnachtingsadres. Het zakje IJslandse snoepjes 'Bingó', drop overgoten met chocolade, is bijna leeg. 

Vorige    Volgende