Olympic National Park (dag 3)

augustus 24, 2018

De temperatuur is stevig gezakt. Gisteravond zelfs nog in ons houten vakantiehuisje de elektrische kachel even aan gehad. Vandaag dus maar een lange broek, trui en jas aangetrokken. We gaan een kijkje nemen in het noordwestelijk deel van Olympic National Park, de Sol Duc Valley. We volgen weer de Highway 101 die om het park loopt.

Na 30 minuten slaan we rechtsaf, de Sol Duc Hotsprings Road op. Bij Salmon Cascades stoppen we even. Aan het einde van de zomer beginnen de zalmen weer aan hun zwemtocht tegen de stroom naar hun geboortewater. We weten eigenlijk wel dat we te vroeg zijn en zien ook geen springende zalmen.

We blijven de Sol Duc river volgen. Na 23 kilometer loopt de weg dood op een vrije grote parkeerplaats. Vanaf de parkeerplaats wandelen we naar de Sol Duc falls. Om ons heen staan weer grote sitkasparren en andere bomen waar we de namen niet van kennen. Het pad naar de top van de hoge waterval is 1,3 km lang. Het water van de Sol Duc River komt hier terecht in een soort van trechter, en valt hier over drie watervallen meters omlaag. Over het smalle ravijn is een boom gelegd. Of gevallen, wie zal het zeggen? En op de boom is een brug getimmerd zodat we het ravijn kunnen oversteken.

We lopen via hetzelfde wandelpad terug naar de auto en rijden naar de Highway. Vlak voor Forks slaan we rechtsaf en rijden naar Rialto Beach. Daar willen we - over het strand - naar Hole-in-the-Wall lopen. Zeewater heeft jaar in jaar uit een gat gesleten in een rotswand. We kunnen alleen bij eb - en dan ook nog bij een laag getij onder 3 feet - de Hole te voet bereiken. Op internet hebben we gezien dat het om 12 uur ‘s middags vloed is en om half 6 eb. Vandaag is het laagste getij 2,85 feet. We hebben geen idee wat dit allemaal betekent voor onze wandeling en gaan het gewoon proberen. Schoenen kunnen altijd nog uit, handdoek zit in de rugtas.

Om 3 uur zijn we op Rialto Beach. Naar Hole-in-the-Wall is het 3 kilometer lopen. Rialto Beach is een heel ruig strand. Tientallen, grote boomstammen zijn op het strand gesmeten. Het is een kiezelstrand, zeker in de eerste paar honderd meter zakken onze schoenen diep tussen de kiezels. Het is niet makkelijk lopen. Dichter langs de vloedlijn is de bodem harder, maar dan wordt het iedere keer rennen om geen natte schoenen te krijgen.

We zijn eigenlijk nog net iets te vroeg om Hole-in-the Wall met droge schoenen te bereiken. We hebben een paar seconden als de zee het water mee terug neemt, rennen over het zand en springen op de rotsen. Wel voorzichtig, want de rotsen zijn door het zeegras spekglad. Voorzichtig manouvrerend zoeken we onze weg over de rotsen. Door het gat kijken we op een ander strandje, dat dus alleen te bereiken is bij eb. In de getijdenpoel zien we weer zee-anemonen en een zeester. Op het andere strandje eten we een paar druiven en dan klimmen we weer terug.

Op sommige plekken lijkt het wel alsof het alweer vloed wordt. Het zeewater komt al weer behoorlijk ver het strand op. Grote groepen zeemeeuwen zijn druk bezig met het bij elkaar vissen van hun avondmaal.

Golven smijten een vis op het strand. Het visje spartelt, hapt naar adem. Wie pakt het visje? De zeehond, de zeemeeuwen of de zee? En dan komt er ook nog een bald eagle aanvliegen. De eagle settelt zich in de top van een boom en overziet de situatie. Een mevrouw tilt snel haar Franse bulletje op. De zee wint deze keer en neemt het visje weer mee.

Ondertussen start een tweede spel tussen fotocamera’s en de zeehondjes.Een snuitje van een zeehondje komt boven het zeewater uit. Nieuwsgierig kijkt het zeehondje in de rondte. Een golf laat het snuitje even verdwijnen. En een paar meter verder komt het snuitje weer boven. Er komen meer zeehondjes. En allemaal doen ze mee aan het fotospel. Probeer me maar op de foto te krijgen, lijken ze te roepen. Links, rechts en weg zijn ze weer. De zeehondjes winnen helaas. Maar de bald eagle staat wel op de foto.