Vancouver

Over de panoramische ‘Sea-to-Sky’ Highway rijden we naar Vancouver. De Highway van 340 km begint bij Cache Creek. Even voor 12 uur zijn we al in Vancouver. Veel te vroeg om in te checken.

We rijden door naar Lynn Canyon Park. In Lynn Canyon Park, een kwartier rijden van de Capilano Suspension Bridge, ligt een gratis toegankelijke hangbrug. Deze brug is kleiner en het park is veel minder toeristisch dan Capilano Park. De hangbrug verbindt de verschillende wandelpaden aan beide kanten van de canyon met elkaar. 48 meter over een wiebelende brug die 50 meter boven de canyon hangt.

Het grappig bedoelde waarschuwingsbordje ‘Whatever you do, don’t look down’ wordt voor mij ‘Whatever you do, don’t look down and aside’. Ik wil zo snel mogelijk aan de andere kant van de brug zijn. Met mijn handen houd ik beide leuningen van de brug vast, zoekend naar steun die er niet is. De brug gaat op en neer en heen en weer. De brug is smal. Van de andere kant komen ook voortdurend toeristen, waardoor je echt op de rand van de houten vlonder moet staan om elkaar te kunnen passeren. En dan moet je toch echt een leuning los laten. Mijn knieën beginnen steeds meer te knikken. En zo had ik het - met mijn hoogtevrees - vooraf verwacht. In werkelijkheid heb ik meer last van een angstige Japanse vrouw, die aan de hand van haar man - onder veel gegil - meegetrokken wordt over de brug.

We lunchen bij Twin Falls en nemen de auto weer. Wat is het druk in Vancouver. We staan vaker stil dan dat we rijden. Na veel stoppen en optrekken kunnen we over de  2 kilometer lange en 111 meter hoge Lion Gates Bridge naar Stanley Park. Vier rijbanen auto's moeten terug naar een rijbaan op de brug.  Stanley Park is een stadspark van 405 hectare, echter niet aangelegd maar bewaard gebleven wildernis. Het park ligt op het uiterste puntje van Vancouver en grenst aan Downtown. Aan de andere drie kanten is het park omringd door water.

We parkeren de auto bij de paardentram en lopen langs het water. Per abuis volgen we de verwijzingsborden naar de totempalen, maar die borden zijn voor de automobilisten. Als wandelaar kunnen we makkelijk van de route afwijken en lopen over het gras naar een open plek in het park met negen totempalen. In Vancouver en omgeving zijn diverse totempalen gevonden, waaronder de replica’s die nu in Stanley Park staan. In de palen zijn mythische verhalen gegraveerd van oude Indiaanse stammen. Acht palen zijn prachtig beschilderd. De negende, onbeschilderde, paal is een eerbetoon aan de moeder van Robert Yelton, een van de laatste mensen van Squamish Nation-stam die in Stanley Park hebben gewoond.

Met een ijsje lopen we ook weer langs het water terug. Het is heel druk met fietsers die over de Vancouver Seawall, een wandel- en fietspad van ongeveer 9 kilometer dat om Stanley Park loopt, fietsen. Ook op het water is het druk. De verkeerstoren van het watervliegveld loodst het ene na het andere watervliegtuig binnen. Bij het uitzichtpunt Hallelujah Point maken we nog een foto van de  skyline van Vancouver.

Even verderop zien we in het water het standbeeld Girls in a wetsuit. Het bronzen standbeeld van een vrouw - in een wetsuit met flippers en duikbril - is een hommage aan de Kleine Zeemeermin van Kopenhagen.


Om 16.00 uur hebben we afgesproken met de eigenaar van ons huurappartement. We rijden precies op tijd East Kings Road op.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Golden Circle (dag 1)

Onze snorkeltochten op Bonaire

Inscheping