Wells Gray Provincial Park

Het dak van de auto zit onder het roet. Asdeeltjes dwarrelen door de lucht. Het is ook bewolkt. De zon schijnt volop, maar komt moeilijk door de rokerige bewolking heen. We rijden naar Wells Gray Provincial Park.

Wells Gray Provincial Park is een enorm divers natuurgebied, maar staat vooral bekend als hét watervallenpark van West-Canada. Verspreid door het park liggen bijna 40 watervallen. Elanden, wolven, sneeuwgeiten, grizzlyberen, zwarte beren, wezels, bevers, marmotten, herten en kariboes en nog veertig andere zoogdieren leven in het park. Door het park loopt een weg. Langs de weg staan woningen en lodges. De weg is 68 kilometer lang en loopt tot Clearwater Lake. Auto’s kunnen slechts in een klein deel van het park komen. Ook voor de wandelaars is de toegang van het park beperkt. Door de bosbranden mogen we geen trails wandelen. We kunnen dus niet naar de waterval Moul Falls wandelen.

We rijden eerst naar Saphats Creek Falls, een waterval van 75 meter hoog en 9 meter breed. Deze waterval ligt 10 kilometer na het Visitor Center. Dit is een echte waterval. Het water stroomt niet langs de rotsen naar beneden, maar valt echt naar beneden. Op de parkeerplaats verkoopt een geemigreerde Vlaming allerlei lekkernijen: van Belgische chocolade en wafels tot Duitse braadworst. Het is druk bij het kraampje.

Dawson Falls is de volgende waterval die we bekijken. In tien minuten wandelen we over een bospad naar de waterval. De waterval is niet hoog (18 meter), maar wel 107 meter breed en heeft daarom als bijnaam 'Little Niagara Falls'.

Over een hele smalle, houten brug steken we de Clearwater river over. Onder de brug zijn nog een paar extra houten palen ter versteviging getimmerd. Er kan maar een auto tegelijk over de brug rijden.

Net na de Dawson Falls nemen we een zijweg van de Clearwater Valley Road. Op naar de vierde waterval van Canada, Helmcken Falls. Het is de bekendste waterval van het park. De waterval is enorm: 141 meter hoog en 23 meter breed. Over een vulkanische klif stort het water naar beneden. Bij de waterval staan picnicktafels die ons vragen om onze lunch op te eten. Tja, dan kunnen we niet veel anders toch?

Over een onverharde weg hobbelen we naar Bailey's Chute. De medewerker van het Visitor Centre vertelde ons vanmorgen dat de eerste zalmen gesignaleerd zijn. En ja hoor, we zien iedere paar minuten wel een zalm springen, onder aanmoedingen van de toeschouwers die op een platform staan te kijken. Bij iedere sprong slaakt iedereen een 'Ahh' van de kant. Bij een mislukte sprong wordt de 'Ahh' gevolgd door een 'Ach'. Grote zalmen springen ver en zwemmen snel door. De kleine en/of onervaren zalmen springen omhoog of niet ver genoeg. Bij beide sprongen vallen de zalmen terug in de sterke stroming en drijven terug. Dat wordt een tweede of derde of misschien wel een vierde poging. Na vergeefse pogingen wordt de zalm steeds vermoeiender en drijft terug naar The Horseshoe. De beren en visarenden wachten ze daar al op. Voor hun stopt de zalmtrek daar.




Reacties

Populaire posts van deze blog

Golden Circle (dag 1)

Onze snorkeltochten op Bonaire

Inscheping