Waterton Park (dag 2)

's Ochtends rijden we in zuidwestelijke richting naar Akamina Parkway. De weg start smal en steil. Door een nauwe kloof rijden we naar een gletsjerdal. De Cameron Creek stroomt naast ons. We kijken goed om ons heen. Misschien zijn er wilde dieren actief langs de Parkway. En ja hoor, tussen de bomen staat een hert te smullen van bladeren. Als het hert ons ziet, stopt het met eten. De oren worden gespitst en een tongetje likt zenuwachtig over het snuitje. Na een poosje vertrouwt het hert ons en begint voorzichtig weer te eten. Wel heel alert, na ieder hapje kijkt het hert toch weer even naar ons.


We rijden weer door. Akamina Parkway weg eindigt bij Cameron Lake, waar de Carthew Alderson Trail start bij het Visitor Center. In de buurt is pas geleden een beer gesignaleerd. Verschillende wandelpaden zijn met een lint afgesloten. Ons wandelpad is vrijgegeven. Alsof een beer achter het afzetlint blijft.

We wandelen door een bos met prachtige vergezichten op het meer met op de achtergrond Mount Custer. Op een boom zien we de klauwen van een beer. Verse stront ligt op het wandelpad. Plotseling horen we gegrom tussen de struiken. Verschrikt kijken we om ons heen. Zou er een beer in de buurt zijn? We praten maar wat harder en lopen door. Over kronkelpaden klimmen we langzaam steeds verder omhoog. Na 5 kwartier en 4 km wandelen zijn we bij Summit Lake. Summit Lake ligt op 1943 meter hoogte. Bij het meer drinken we wat. Over het water drijven flarden mist. Na tien minuten gaan we weer verder.


Mount Carthew daagt ons al uit. We beginnen aan een lange klim naar Carthew Ridge. Hoe hoger we komen, hoe mistiger het wordt. De bomen worden korter. Prachtige wilde bloemen groeien langs het pad. Het terrein is open, de wind heeft vrij spel. Door de mist zien we misschien nog tien meter ver.
We schuifelen over de steile hellingen die vol stenen liggen. Voorzichtig zetten we onze voeten neer. Soms hebben we even geen houvast en schuiven we een klein stukje naar beneden.


Het is een spannend stuk naar de top op 2618 meter. Maar we komen er. Het bewijs staat op de foto. Er staat een harde wind en in combinatie met de mist is het op de top ijskoud.


Deze trail loopt door naar Waterton. Op internet hebben we diverse malen gelezen dat de wandeling schitterend is tot aan Carthew Lakes. Het tweede gedeelte loop je door een dichtbebost gebied, over steile afdalingen, naar Waterton. Veel wandelaars adviseren daarom om bij Carthew Lakes om te draaien. We vinden het echter geen goed idee om weer over de steile helling terug te lopen. Ook omdat we bij eventuele tegenliggers geen kant op kunnen. We besluiten om door te lopen naar Waterton en daar krijgen we geen spijt van. Wat betreft de prachtige natuur die we onderweg zien. De wandelafstand is een ander verhaal. Daar komen we nog op terug.


Langs de rand van Mount Carthew lopen we door naar Carthew Lakes. Al gauw zien we de eerste sneeuw-/ijsvelden. Hoe verder we dalen, hoe mooier het wordt. Overal staan we stil om foto's te maken. Met je wandelschoenen begin augustus in de sneeuw staan, dat verzin je toch niet van te voren. Bij het meer hangt het ijs boven het water. Constant vallen druppels smeltwater in het meer. Wat jammer dat het zo mistig is, maar wat een prachtig natuurgebied met zoveel verschillende wilde bloemen.



Op een open vlakte zien we een gezinnetje alpensneeuwhoenen, moeder met vijf kleintjes. Een hele bijzonder vogel, die in de winter een wit verendek heeft en in de zomer een donker grijsbruin verenkleed. De hoenen trekken zich niks van ons aan. Ze hebben het te druk met voedsel zoeken.



Na Alderson Lake zou het nog 6,8 kilometer naar Waterton zijn. We wandelen en wandelen, waden door lage bosbeekjes, springen over stenen en wortels van bomen, maar de 6,8 kilometers worden er 8, 9 en uiteindelijk zelfs 10 kilometer. Geen flauw idee, hoe de wandeling van oorspronkelijk 19 kilometer gemeten wordt, maar wij komen toch echt op 25 kilometer. Helemaal versleten klimmen we de twee trappen naar onze lodge op.

De auto staat nog bij Cameron Lake. De shuttlebus naar Cameron Lake blijkt alleen maar 's ochtends te rijden. En de twee ritten voor morgen zijn al vol geboekt. De eigenaar van de lodge biedt aan om Ben te brengen. Geweldig en wat nog geweldiger is, is dat Ben de eerste beren van de vakantie heeft gezien. En niet een, maar een moederbeer met twee jonkies. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Golden Circle (dag 1)

Onze snorkeltochten op Bonaire

Inscheping