IceFields Parkway - Icewalks
We pakken onze koffers in. Ons volgende overnachtingsadres voor drie dagen wordt Jasper. Over de IceField Parkway rijden we naar Columbia Icefields. Om half 2 worden we daar verwacht. We hebben een gletsjerwandeling met een gids geboekt. Columbia Icefield ligt op de grens van de nationale parken Banff en Jasper. Het gebied is ongeveer 325 km2 groot. Acht gletsjers liggen in dit gebied. Athabasca Glacier is de bekendste en te zien vanaf de autoroute. In honderd jaar is de helft van het ijsgebied weg gesmolten.
Net voorbij Herbert Lake remmen auto's voor ons af. Op de IceField Parkway, waar auto's 90 km mogen rijden, staan auto's drie dubbel geparkeerd. Zou het een 'berenjam' zijn? We schieten met de auto in het eerste open plekje langs de weg. Vlak naast ons, in de greppel, loopt een zwarte beer. Toeristen denken dat we in de dierentuin zijn, stappen uit, lopen tussen de auto's naar de beer en maken een foto. De chauffeur van een bus roept woedend naar de toeristen: 'Get back in your car. Are you dumb? It is a bear'. En niet een beer, maar een moederbeer met een jong die even verderop op de helling loopt. Mamabeer loopt in de richting van onze auto, en eet alle besjes uit de struiken op. Zij passeert onze auto op nog geen meter afstand. Het beerjong neemt een spurt en huppelt achter de moeder aan. Af en toe gaat het jong rechtop staan om bij de besjes te kunnen. We blijven een kwartiertje kijken en rijden daarna in een keer door naar Saskatchewan Crossing.
Bij Saskatchewan Crossing drinken we uit onze meegebrachte thermosbekers een kopje koffie en thee. De prijzen bij Crossing liggen 50% hoger. Benzine kost bijvoorbeeld bij de pomp CAD 1,58. In Canmore betaalden we CAD 1,08.
Tegen 12 uur zijn we bij Columbia Icefield. In het zonnetje eten we onze broodjes met ei op. Met een snowcoach kunnen we naar de Athabasca Glacier rijden. Wij gaan te voet. Uit onze koffers halen we onze skipullie die we speciaal voor vandaag hebben ingepakt. Op de gletsjer waait het hard en is het best wel koud. Van onze gids krijgen we nog handschoenen en ijzers die we onder onze wandelschoenen met elastiek bevestigen. Eventueel kunnen we zelfs nog een muts lenen.
Met een groep van 12 mensen beginnen we aan een wandeling van 3 uur. In 1985 kwam de gletsjer nog tot aan de parkeerplaats. Nu lopen we het eerste gedeelte over een rotsachtig bergpad. De gids vertelt dat de gletsjer ieder jaar gemiddeld 15 meter terug trekt. In de zomermaanden smelt de gletsjer gemiddeld 30 meter, in de overige maanden groeit de gletsjer gemiddeld 15 meter. Over een plank steken we over het water van de gletsjer. Op het ijs zetten we de ijzers onder onze schoenen. Met de ijzers onder de schoenen is het makkelijk lopen over het ijs. We lopen in een lijn achter de gids. Naast elkaar lopen mag niet. De gids hoort aan het geluid van zijn voetstappen of er onder het ijs gevaar is, zoals bijvoorbeeld verborgen gaten.
We lopen over een gigantische ijsmassa die constant in beweging is. Het ijs op het laagste deel van de gletsjer is bruin. Het lijkt ook helemaal niet op ijs, veel meer op een rotsachtige bodem. Hoe hoger we komen, hoe witter het ijs wordt. Eigenlijk is gletsjerijs blauw. En hoe blauwer het ijs, hoe dikker de ijslaag is. Op plekken waar het smeltwater geulen in het ijs heeft gemaakt, zien we de blauwe kleur. Het gletsjerlandschap is grof. Grote geulen, veroorzaakt door smeltwater, lopen door de gletsjer. Op sommige plekken zijn watervallen van smeltijs ontstaan. Op andere plekken is de geul zo diep dat we wel smeltwater horen lopen, maar het niet meer kunnen zien.
We lopen tot halverwege de gletsjer en keren dan om. Op de terugweg steken we een paar smalle riviertjes van smeltwater over. Onze gids Ian pakt z'n pikhouweel en maakt voor ons een tree in het ijs, zodat we gemakkelijk onze voet neer kunnen zetten. Om half 5 zijn we weer beneden.
Om half 7 draaien we Becker’s Chalets op. Een prachtig plek, tien minuten voor Jaspers. 64 jaar geleden waren Marilyn Monroe en haar haar beroemde verloofde, honkballer Joe DiMaggio. Zij logeerden in chalet 33 tijdens de opnames van de film ‘The river of no return’. Wij zitten in chalet 30, een paar chalets eerder.
Net voorbij Herbert Lake remmen auto's voor ons af. Op de IceField Parkway, waar auto's 90 km mogen rijden, staan auto's drie dubbel geparkeerd. Zou het een 'berenjam' zijn? We schieten met de auto in het eerste open plekje langs de weg. Vlak naast ons, in de greppel, loopt een zwarte beer. Toeristen denken dat we in de dierentuin zijn, stappen uit, lopen tussen de auto's naar de beer en maken een foto. De chauffeur van een bus roept woedend naar de toeristen: 'Get back in your car. Are you dumb? It is a bear'. En niet een beer, maar een moederbeer met een jong die even verderop op de helling loopt. Mamabeer loopt in de richting van onze auto, en eet alle besjes uit de struiken op. Zij passeert onze auto op nog geen meter afstand. Het beerjong neemt een spurt en huppelt achter de moeder aan. Af en toe gaat het jong rechtop staan om bij de besjes te kunnen. We blijven een kwartiertje kijken en rijden daarna in een keer door naar Saskatchewan Crossing.
Bij Saskatchewan Crossing drinken we uit onze meegebrachte thermosbekers een kopje koffie en thee. De prijzen bij Crossing liggen 50% hoger. Benzine kost bijvoorbeeld bij de pomp CAD 1,58. In Canmore betaalden we CAD 1,08.
Tegen 12 uur zijn we bij Columbia Icefield. In het zonnetje eten we onze broodjes met ei op. Met een snowcoach kunnen we naar de Athabasca Glacier rijden. Wij gaan te voet. Uit onze koffers halen we onze skipullie die we speciaal voor vandaag hebben ingepakt. Op de gletsjer waait het hard en is het best wel koud. Van onze gids krijgen we nog handschoenen en ijzers die we onder onze wandelschoenen met elastiek bevestigen. Eventueel kunnen we zelfs nog een muts lenen.
Met een groep van 12 mensen beginnen we aan een wandeling van 3 uur. In 1985 kwam de gletsjer nog tot aan de parkeerplaats. Nu lopen we het eerste gedeelte over een rotsachtig bergpad. De gids vertelt dat de gletsjer ieder jaar gemiddeld 15 meter terug trekt. In de zomermaanden smelt de gletsjer gemiddeld 30 meter, in de overige maanden groeit de gletsjer gemiddeld 15 meter. Over een plank steken we over het water van de gletsjer. Op het ijs zetten we de ijzers onder onze schoenen. Met de ijzers onder de schoenen is het makkelijk lopen over het ijs. We lopen in een lijn achter de gids. Naast elkaar lopen mag niet. De gids hoort aan het geluid van zijn voetstappen of er onder het ijs gevaar is, zoals bijvoorbeeld verborgen gaten.
We lopen over een gigantische ijsmassa die constant in beweging is. Het ijs op het laagste deel van de gletsjer is bruin. Het lijkt ook helemaal niet op ijs, veel meer op een rotsachtige bodem. Hoe hoger we komen, hoe witter het ijs wordt. Eigenlijk is gletsjerijs blauw. En hoe blauwer het ijs, hoe dikker de ijslaag is. Op plekken waar het smeltwater geulen in het ijs heeft gemaakt, zien we de blauwe kleur. Het gletsjerlandschap is grof. Grote geulen, veroorzaakt door smeltwater, lopen door de gletsjer. Op sommige plekken zijn watervallen van smeltijs ontstaan. Op andere plekken is de geul zo diep dat we wel smeltwater horen lopen, maar het niet meer kunnen zien.
We lopen tot halverwege de gletsjer en keren dan om. Op de terugweg steken we een paar smalle riviertjes van smeltwater over. Onze gids Ian pakt z'n pikhouweel en maakt voor ons een tree in het ijs, zodat we gemakkelijk onze voet neer kunnen zetten. Om half 5 zijn we weer beneden.
Om half 7 draaien we Becker’s Chalets op. Een prachtig plek, tien minuten voor Jaspers. 64 jaar geleden waren Marilyn Monroe en haar haar beroemde verloofde, honkballer Joe DiMaggio. Zij logeerden in chalet 33 tijdens de opnames van de film ‘The river of no return’. Wij zitten in chalet 30, een paar chalets eerder.
Reacties
Een reactie posten