Zion National Park

Om kwart over 6 gaat de wekker in onze hotelkamer. De vorige gasten hebben de wekker gezet, maar vergeten om de wekker uit te zetten. Slaperig zoeken we naar het uitknopje. Na een minuutje zoemen lukt het ons om de wekker uit te krijgen. We slapen gelukkig weer in. Om 8 uur staan we op en gaan we ontbijten.

Tegen half 11 zijn we bij de zuidelijke ingang van Zion National Park. Met de America Pas is de toegang gratis. Een los kaartje kost 25 dollar per auto. We proberen de auto nog bij het Visitor Center te parkeren, maar na tevergeefs zoeken naar een lege parkeerplek op beide parkeerterreinen rijden we terug naar Springdale. Bij de ingang van het park staat ook een bord dat de parkeerterreinen tussen 10.00 en 15.00 uur meestal vol zijn. Ondanks dat het september is, is het druk in het park. In Springdale kunnen we de auto heel makkelijk langs de kant van de weg parkeren. Via een speciale voetgangersingang staan we zo weer in het park.

In Zion park mogen we niet met de eigen auto rijden. Er rijdt een gratis shuttlebus  die op acht plaatsen in het park stopt. Het eindpunt is The Temple of Sinawava, een rit van ongeveer 30 minuten. De bussen rijden vaak. We hebben bij geen enkele halte hoeven wachten.We stappen uit bij het eindpunt. Vanaf de parkeerplaats begint de trail The Riverside Walk. Via een verhard pad volgen we de Virgin River en komen uit bij de canyon Narrows. Hier ligt een klein strandje. Bij het strandje lopen de grondeekhoorns weer tussen de mensen door, op zoek naar voedsel. Op voederen staat hier een boete van 100 dollar. We doen onze waterschoenen aan en lopen de canyon in. Door de canyon loopt de Virgin River. Bij slecht weer (in de omgeving) treedt deze rivier heel snel uit de oevers. Waarschuwingen voor flash floods staan overal. We hebben het weerbericht daarom goed in de gaten gehouden. In de namiddag is er kans op onweer, vandaar dat we deze waterwandeling ‘s ochtends willen doen.
    
Bij het strandje steken we door het water naar de overkant. Nog een beetje onwennig zoeken we onze weg. Aan de overkant liggen bij een boom grote takken, achter gelaten door eerdere wandelaars. We pakken allebei een tak die we de rest van de wandeling als wandelstok gebruiken. Voorzichtig waden we door het ijskoude water in de kloof. Op sommige stukken staat een behoorlijke stroming. Soms staat het water tot boven onze knieën. Het water is niet helder waardoor we moeilijk kunnen zien of het diep is of op welke ondergrond we lopen. Met de wandelstok voelen we eerst waar de rotsen in het water liggen en of de rotsen vast liggen.  De zon komt nog niet in de canyon. We lopen in de schaduw. De temperatuur in de canyon is dan ook heerlijk. Langzaam beginnen we ook aan de temperatuur van het water te wennen. 

Bij ieder bocht zijn we benieuwd naar het uitzicht om de hoek. De rotswanden hebben iedere keer een ander kleur. Door de lichtinval kleuren de wanden zelfs goudgeel. Kleine waterstraaltjes vallen over de wanden naar beneden. We lopen bijna anderhalf uur door het water en besluiten dan terug te gaan. De terugwandeling gaat al een stuk sneller. Het is ontzettend leuk om te doen. Sommige mensen zien we wandelen op blote voeten en zonder wandelstok. We zien de pijn en de onzekerheid op hun gezichten.

We pakken de shuttlebus terug en stappen uit bij de vierde halte, Zion Lodge. Er zit daar een restaurantje. We eten een broodje en drinken een kopje koffie en thee. Het is inmiddels al kwart over vier. We willen nog zoveel doen, maar dat gaat vandaag niet meer lukken. Voor Zion moeten we meerdere dagen uittrekken. Dat gaat deze vakantie niet meer lukken. We hopen hier zeker nog een keer terug komen. En dan blijven we een paar dagen in Zion. Er is nog zoveel natuurschoon te zien.

We beginnen aan de Emerald Pool Trail. Deze trail bestaat eigenlijk uit drie wandelingen. Mocht het te laat worden, dan kunnen we altijd de wandeling afbreken. Onderweg naar boven zien we tussen de bomen een groot hert grazen. We blijven even kijken. Het hert stoort zich verder niet aan ons. We lopen weer door en na iets meer dan een kilometer komen we bij de waterval. Het water valt in de Lower Emerald Pool. We lopen achter de waterval langs en klimmen via een rotsachtig pad verder naar  boven. Soms zijn er treeën uitgehouwen, zodat we wat steun hebben op dit pad. Van de Middle Emerald Pool is niet veel meer over. Bomen en rotsen zijn naar beneden gevallen. We besluiten daarom ook naar de Upper Emerald Pool te lopen. Deze trail is 800 meter. Dat lijkt niet lang, maar via rotsblokken klimmen we 61 meter omhoog. Zwetend en hijgend komen we boven. De inspanningen waren niet voor niets. We zien een prachtig bergmeertje, ingeklemd tussen een rotswand en een zandstrand. We dalen weer af. In het dal zien we weer twee hertjes.

Met de shuttlebus rijden we weer terug naar het Visitor Center. Met de auto mogen we het eerste gedeelte van de Scenic Drive wel rijden. We rijden het park weer in en bij Canyon Junction slaan we rechtsaf, de Zion Mount Carmel Highway op. Het is een prachtige route, de rotsformaties zijn weer anders.  Na een paar flinke haarspeldbochten komen we bij een smalle bergtunnel. Campers worden bij de ingang van Zion opgemeten voordat ze door de tunnel mogen. Wanneer de camper te breed is, wordt de tunnel afgezet zodat de camper over de tweebaansweg alleen door de tunnel kan rijden. Inmiddels is het al schemerig. We zien vlak voor onze auto op de rijbaan een hert oversteken.

Om half 9 zijn we in Panguitch. We logeren in Red Brick Inn. Dit is het voormalige ziekenhuis van Panguitch, inmiddels omgebouwd tot een bed & breakfast. De eigenaresse Peggy heeft vijf kamers. We worden eerst even rondgeleid. Na het uitpakken van de koffers lopen we naar de hoofdstraat van dit dorp. Bij de plaatselijke snackbar eten we een ‘gem burger’. Het ijsje krijgen we van de eigenaar.

Volgende dag      Vorige dag