Vatnsnes

We kiezen ervoor om over de noordelijke kust van het schiereiland Vatnsnes verder te rijden. De ringweg loopt langs de onderkant van het schiereiland, maar onze route zou het omrijden waard moeten zijn. Ook hier staan langs de weg blauwe borden met een witte 'M'. Inmiddels weten we dat dit plekken zijn waar we een tegemoetkomende auto kunnen laten passeren. Niet dat we op een dag veel auto's in het Noorden tegen komen. 

Vatnsnes is bekend om de zeehonden. Helaas houden niet alle toeristen zich aan de spelregels van de natuur, waardoor besloten is om vele plekken waar zeehonden gespot kunnen worden, af te sluiten. Op het schiereiland zijn nog twee plekken met de leuke blauw-witte bordjes met zeehonden te vinden.

Aan de westkant van het schiereiland ligt de boerderij Illugastaðir. Op deze boerderij vond een van de beroemdste moordzaken plaats. De misdaad leidde tot de laatste openbare executie in IJsland in 1830. Voldoende stof voor een boek en een film. Wij laten de misdaadplek, inmiddels een reünie, voor wat het is en wandelen vanaf de parkeerplaats door de velden naar een van de bekendste zeehondenspotplaatsen in Noord-IJsland. Aan het einde van het pad staat een zeehondenkijkhut, met een verrekijker voor de bezoekers. De zeehonden liggen op een richel, vlakbij het water. Ook langs het water ligt nog een kolonie. 

Aan de oostkant van het schiereiland staat in de Atlantische Oceaan Hvítserkur, een 15 meter hoge rotsformatie in zee. Hvítserkur betekent wit shirt en dat verwijst weer naar de vele vogelpoep op de rotsen. De rots is dan ook een broedplaats voor meeuwen, aalscholvers en stormvogels. 

Het constant stromende zeewater heeft drie grote gaten in de rots gevormd. De rots is slechts zo'n één tot twee meter dik en daarmee door de constante beweging van het zeewater bijzonder kwetsbaar. In 1955 zamelden bewoners geld in om het rechtergat met beton te dichten. Ook werden de voeten van de rots gefixeerd en ondersteund met beton, zodat de formatie nu steviger staat.

Volgens een oude legende is het een trol, die bij zonsopgang in steen is veranderd.  Wij vinden dat de rots lijkt op een neushoorn. Anderen zien er een zeemonster in. Weer anderen een dinosaurus, of een draak, die drinkt? Of een olifant?
Vanaf de parkeerplaats is er links een voetpad naar een uitkijkplatform. Bij het uitkijkplatform loopt een zeer steil pad naar het strand. Daar wagen we ons maar niet aan, zeker niet omdat het vloed begint te worden. 

Na uren hobbelen verlaten we Vatnsnes en rijden we naar Kolugljúfur Canyon. Kolugljufur Canyon is een kilometer lang, tot 60 meter breed en ongeveer 40 meter diep. Natuurlijk is er aan deze kloof ook weer een legende verbonden. Volgens de legende woonde de trol reuzin Kola op een richel in de kloof. Zij heeft de kloof uitgegraven. Met haar blote hand ving ze zalm. 

Vanaf de brug hebben we een mooi uitzicht op de waterval Kolufoss. We maken een paar foto’s op de brug en wandelen kort langs de kloof.  Wel voorzichtig, want het IJslandse toeristenbureau noemt Kolugljufur in de top 10 van gevaarlijke toeristische plaatsen om te bezoeken in het land.

In Nederland kunnen we kiezen voor een andere afslag, in IJsland is de vraag of we door de rivier of over een gammele, houten brug verder rijden. Het avontuur lonkt. De wilde paarden kijken ons verwachtingsvol aan. Wat gaan ze doen? We kiezen toch maar voor de 'veiligste' optie. 

Bij de waterval Reykjafoss stappen we nog kort even uit. De waterval ligt op privéterrein. Bij het eerste hek hangt een 'honestybox', waarin we het entreegeld gooien. Na dit hek volgen nog vele hekken, die afgesloten moeten worden zodat de paarden op het terrein vallen. De waterval valt in twee treden 20 meter naar beneden. Nogmaals proberen we met een filter een andere foto van een waterval te maken. 

Het zonnetje schijnt inmiddels. Nog een uurtje en we zijn in Akureyri, waar we drie nachten blijven. 

Vorige      Volgende