Columbia Glacier

We zijn gekleed in laagjes. Muts, handschoenen en sjaal om. Rugzak om. De reservebatterij van het fototoestel is volgeladen. Ruim op tijd staan we op de kade voor onze excursie naar Columbia Glacier. Het is 7 graden, bewolkt en windstil. En dan ook echt windstil, windkracht 0. Volgens de brochure varen we zes uur door Prince William Sound naar de Columbia Glacier, die zich sinds de jaren tachtig terugtrekt in de Chugach Mountains. Naast het schitterende, kleurrijke ijs in Columbia Bay gaan we Amerikaanse zeearenden, broedende vogels, zeehonden, zeeleeuwen, zeeotters, papegaaiduikers, drieteenmeeuwen en walvissen zien. Althans dat belooft internet ons.

Valdez behoort tot de belangrijkste vissershavens van Alaska en wordt druk bezocht door commerciële vissers en sportvissers. Valdez is omringd door de Chugach-bergen. In deze bergen zijn bijzonder veel gletsjers en ijsvlakten te vinden. Veel toeristen komen hier voor de wintersport. In 1964 werd de stad verwoest door de al eerder op onze reis genoemde aardbeving en enkele kilometers verderop herbouwd. Misschien hebben we nog tijd om na de excursie het stadje kort te bezoeken.

De Nieuw Amsterdam legt aan op een verlaten containerterminal. Binnen tien minuten zijn we bij de boot. De bemanning van de Glacier Spirit is al bezig met de laatste voorbereidingen. Op de boot is plek voor 149 passagiers. 

We varen door de Port Valdez, tussen Sawmill Bay State Marine Park en Jack Bay State Marine Park, over Valdez Arm, langs Glacier Island naar Columbia Bay. 

Port Valdez is een 21 kilometer lang, door een gletsjer uitgehouwen, fjord dat loopt tot aan de Chugach Mountains. De stad Valdez ligt aan de noordkust, terwijl de Alyeska Marine Terminal, het einde van de Alaska-pijpleiding, aan de zuidkust ligt.  In 1989 lekte het schip de Exxon Valdez olie in Prince William Sound, kort na het verlaten van Valdez. De olievlek verspreidde zich over 2000 kilometer kustlijn. Naar schatting 250.000 zeevogels, 3.000 otters, 300 zeehonden, 250 Amerikaanse zeearenden en 22 orka's overleefden de olieramp niet.

Gelukkig heeft de natuur zich hersteld. We zijn de haven nog niet uit of vijf zeeotters lijken te zwaaien naar ons. Dat is natuurlijk niet zo, maar het ziet er zo schattig uit. Om warm te blijven houden de otters hun voeten boven water. De otters draaien continue rond om hun vacht nat te houden. Wat een geweldige start van onze boottocht naar Columbia Glacier.

Uit het water komt af en toe een rookpluim. Dat betekent dat er onder water een walvis zwemt. De walvis blijft vlakbij de boot zwemmen. En opeens komt een vin even boven water. De walvis duikt naar dieper water. 

Een groep bruinvissen , die wel heel erg op orka's lijken, speelt met onze boot: voor de boot, bakboord, stuurbord, zelfs onder de boot. De bruinvissen behoren tot de snelste van alle walvissoorten. Ze kunnen wel 55 kilometer per uur zwemmen. Iedere keer zijn we te laat voor een foto. Plagend springen ze nog even uit het water en lachend zwemmen de dolfijnen van de boot weg. Op de terugweg wachten ze ons weer op. Opnieuw spelen ze een paar minuten met ons.

In Prince William Sound leven twee soorten papegaaiduikers, de kuifpapegaaiduiker en de gehoornde papegaaiduiker. We komen in de buurt van Glacier Island, waar de papegaaiduikers nestelen. Helaas zijn we te vroeg. De papegaaiduikers migreren begin juni naar deze regio. Maar hoe dichter we bij Glacier Island komen, hoe sterker een vislucht wordt. Een kolonie van zeeleeuwen ligt op de rotsen. 

De kapitein draait de boot om. Op weg naar Columbia Glacier krijgen we vissoep met een donut. Kleine ijsschotsen drijven voorbij. Hoe dichter we bij de gletsjer komen, hoe groter de ijsschotsen worden. Op een van de ijsschotsen liggen een paar zeehonden. Ook meeuwen liften zo mee. 

De Harriman Expeditie noemde in 1899 verschillende gletsjers in Prince William Sound naar Amerikaanse universiteiten, waaronder de Harvard Glacier, de Yale Glacier en de Columbia Glacier (naar de Columbia University). Columbia Glacier is de op een na grootste getijdengletsjer in Noord-Amerika en de grootste in Prince William Sound. De gletsjer is - nu nog - net zo groot als de provincie Utrecht. In 1978 start het krimpen van de gletsjer. In 2002 heeft de gletsjer zich inmiddels al 12 kilometer teruggetrokken. 

In 2017 hebben we in Canada op Columbia Icefields een gletsjerwandeling gemaakt. De Athabasca Glacier was prachtig. We liepen toen over een gigantische ijsmassa die constant in beweging is. Vooral het blauwe gletsjerijs, op plekken waar het smeltwater geulen in het ijs heeft gemaakt, was prachtig. Nu kijken we tegen de Columbia Glacier aan. Nog wel van een behoorlijke afstand, want het water ligt vol afgebroken ijs. Van de ijswanden breken dagelijks grote stukken af die dan met donderend geraas in het water vallen. De ijswanden van de gletsjer - honderd meter hoog - steken ver boven het water uit. 

De kapitein manoeuvreert de boot steeds weer tussen de ijsschotsen door, om steeds weer opnieuw een prachtig uitzicht te hebben op de gletsjer. Dan draait zij de boot. We gaan weer terug. Onderweg genieten we van het uitzicht. Opnieuw komen we zeeotters tegen, en deze keer misschien wel veertig. Ook de groep dolfijnen komt weer met onze boot spelen. En dan zien we, hoog in de top van een boom, ook nog een zeearend. Wat een wildlife hebben we vandaag gezien. 

Om half 4 zijn we terug in de haven van Valdez. Door de kou zijn we helemaal verkleumd. Gauw terug naar onze hut, warme douche,  en naar het restaurant.

Vorige dag    Volgende dag