North Cascades

Op twee uur rijden van ons overnachtingsadres ligt North Cascades National Park. Over de I-5 rijden we in noordelijke richting. Bij Burlington pakken we de afrit. Burlington is nog echt zo’n dorpje dat je in Amerikaanse televisieseries ziet. Houten huisjes met een veranda, brievenbus langs de weg, de Amerikaanse vlag wappert trots.

North Cascades National Park bestaat uit vier delen. North Unit en de South Unit zijn wildernisgebieden, en niet toegankelijk voor auto’s. Rondom het park liggen Forest Service Trails die toegang geven tot de wildernis. Voor ervaren backpackers een geweldig wandelgebied, maar backpacken is niet meer aan ons besteed. Bij Lake Chelan National Recreational Area en Ross Lake National Recreational Area zijn wel voorzieningen. Lake Chelan ligt voor onze route te ver naar het Zuiden. We bezoeken dus alleen de Ross Lake National Recreational Area.

De State Highway 20 loopt over een afstand van ongeveer 45 kilometer van west naar oost door het park. Deze weg wordt ook wel “the most scenic mountain drive in Washington” genoemd. Langs de weg stroomt de Skagit River, waarin drie dammen zijn aangelegd voor het opwekken van elektriciteit voor Seattle.

Bij het Visitor Center kopen we alvast de American the Beautiful Pass voor de andere parken die we nog gaan bezoeken. De toegang tot het North Cascades National Park is namelijk gratis.

De meeste nationale parken vragen entreegeld. De prijzen liggen over het algemeen tussen $ 10 en $ 25 voor één auto met passagiers. Het entreegeld wordt onder meer gebruikt voor het aanleggen van wandelpaden, het opzetten van educatieve programma's en bescherming van het dierenleven. We bezoeken in deze vakantie meerdere parken en dan is het voordeliger om de America the Beautiful Pass te kopen. De pas is een jaar geldig en kost $ 80. Met de pas hebben we gratis toegang tot alle nationale parken. In Nederland konden we de pas niet online bestellen.

In het dorpje  Newhalem stoppen we. Het dorpje ligt in Skagit River Valley en wordt omringd door ruige bergtoppen. Over een zwaaiende hangbrug steken we de Skagit River over. De brug hangt aan dikke, stalen kabels. Bij iedere stap die we doen, voelen we de brug onder ons bewegen. Op de brug mogen maximaal 35 personen tegelijk. Met vermolmde balken onder onze schoenen, vinden we twee personen op de brug ook wel genoeg. We komen in een gebied dat geteisterd is door bosbranden. Op de heuvels zien we alleen maar zwart geblakerde bomen. De Red Cedars trail laat zien hoe de natuur herstelt na een bosbrand.

Al snel komen we bij de eerste van de drie dammen: Gorge Dam is 91 meter hoog, en is daarmee de kleinste van de drie. We stappen uit en lopen de Gorge Overlook Trail die start bij mijlpaal 123. Het begin van het wandelpad is verhard, en redelijk vlak. Onderweg hebben we gedeeltelijk uitzicht op de dam en het meer. Het tweede deel va het wandelpad is iets steiler en onverhard. Een tiental meters naast ons scheuren de auto’s voorbij. Niet echt een wandeling door de natuur. Na anderhalve kilometer staan we weer bij de auto. Ons advies is om niet voor deze wandeling te stoppen. Maar even verderop bij Gorge Lake zeker wel stoppen. Bij Gorge Lake staan de restanten van afgezaagde bomen in het meer.

In de omgeving van Diablo Lake liggen vele wandelroutes. De bekendste wandelingen zijn Diablo Lake Trail, Pyramid Lake Trail, Thunder Knob Trail en Thunder Creek Trail. We verlaten de Cascade Loop en slaan linksaf. Een steil, smal weggetje leidt ons naar de Diablo Dam.  We rijden over de dam en slaan rechtsaf. Aan de oever van Diablo Lake lunchen we. Wat een prachtige plek: uitzicht op het turquoise water van Diablo Lake, omringd door bergen waarvan op sommige toppen eeuwige sneeuw ligt. In het midden van het meer ligt een eilandje, begroeid met bomen. En wat een contrast, tussen de bomen staat een hoogspanningskabelmast.

Na de lunch wandelen we de Diablo Lake trail, een wandeling van bijna 7 kilometer. Om 15.30 uur moeten we bij het eindpunt van de wandeling zijn, want dan vertrekt de laatste (er gaan er maar twee op een dag, één ‘s ochtends en één ‘s middags) Diablo Lake Ferry. En anders moeten we de 7 kilometer ook weer terug lopen.

Het gebied is vrij dicht begroeid. De wandeling gaat langs velden vol varens. Takken van de bomen zijn overwoekerd met mos. Tussen de beplanting is een smal natuurpad aangelegd. Na een paar kilometers, waarin we bijna alleen maar klimmen, wordt het gebied rotsachtiger. We mogen zelfs over rotsblokken klimmen, die ons pad versperren. Na 5 kilometer realiseren we ons dat we de ferry niet gaan halen. Beneden zien we de rivier wel al stromen, maar we lopen nog te hoog om op tijd bij de ferry te zijn. We keren om en lopen de 5 kilometer ook weer terug.

Bij Diablo Lake Vista Point stoppen we weer. Het is een prachtige stopplaats met een geweldig uitzicht over het turquoise meer en de bergen. Het meer doet ons denken aan Peyto Lake in Canada, dat we vorig jaar bezocht hebben. De zon helpt ons niet echt om mooie foto’s te maken van dit uitzichtpunt.

Het is inmiddels al 5 uur geweest. De dieren beginnen ook weer actiever te worden. Een harige, grote marmot met een lange staart steekt vlak voor ons de weg over. Met hard remmen en een korte draai aan het stuur, weten we het diertje te ontwijken. En ook net op tijd voor een andere auto, steekt het diertje ook de andere weghelft over. Een paar kilometer verder zien we in onze autospiegel een eekhoorntje lopen. En als klap op de vuurpijl zien we bij het boodschappen doen ook nog vier ‘black tail’ herten. Volgende keer bij het boodschappen doen toch ook maar het fototoestel meenemen.

Onze app HERE WeGo stellen we in op ons overnachtingsadres in Mazama. We hebben daar een studio voor twee nachten gehuurd. De sleutel ligt voor ons klaar in een kluisje bij de studio. Het is een klein vakantiepark met een paar cottages. We zijn de enige gasten op het park.

Volgende dag Vorige dag