Van boord

In iedere havenplaats gaat het van boord gaan net weer anders. De procedures op de Nieuw Amsterdam zijn wel steeds dezelfde. Op iedere verdieping staat met een bord de looproute naar de 'gangway' aangegeven. Eenmaal bij de uitgang (meestal dek 1, maar soms ook dek A) lopen we eerst langs verschillende fotografen, die allemaal een foto van ons willen maken. Bij de uitgang wordt met gezichtsherkenning gewerkt. Op die manier weet de Nieuw Amsterdam gelijk wie er van boord gaan. En ook wie er niet van boord mag vanwege bijvoorbeeld de isolatiemaatregelen bij een virus. Later op de reis werkt de gezichtsherkenning niet meer bij iedereen en moeten we onze scheepskaart laten zien.

Bij het aan boord gaan, is de procedure vergelijkbaar. Op de pier staan weer fotografen die een foto willen verkopen. Na de loopbrug ziet de Nieuw Amsterdam - door de  gezichtsherkenningsapparatuur - wie er nog niet aan boord zijn. Daarna volgt een securitycheck. We lopen door het bekende veiligheidspoortje, een simpele versie van het vliegveld, en de rugzak gaat door de scanner. Overigens gaat de securitycheck heel snel. 

Onze eerste stop was Kodiak. Het werd wel een hele korte stop, nog op zee. Vanwege het weer lukt het niet om de loods aan boord te krijgen. Voor ons vervelend, maar voor Kodiak een financiële strop. In de cruiseprijs zit ook havengeld begrepen. Nog dezelfde dag krijgen we 27,24 dollar op ons boordtegoed bijgeschreven. Snel omgerekend naar ongeveer 1.900 passagiers, de cruise is niet vol geboekt, mist Kodiak bijna 52.000 dollar aan inkomsten. En dan rekenen we de verloren inkomsten uit excursies van de lokale bedrijven nog niet eens mee.

Onze 'tweede' stop is Anchorage. Een plaats, waar dit jaar slechts twee cruiseboten aanmeren. We zijn dan ook groot nieuws bij de regionale media. De lokale televisie wacht ons met draaiende camera’s op bij de pier. Voor het havenpersoneel is het ook wel even wennen. Het loopt allemaal niet zo gesmeerd. Rond 9 uur meren we aan. Met een balletje, vastgezet aan de trossen, gooit de bemanning de kabels aan land. Het havenpersoneel is nog niet zo handig in het pakken van het balletje. Het balletje rolt een paar keer weer het water in. Ondertussen zijn andere cruisemedewerkers heel druk met het regelen van de vele formaliteiten. Op de pier zijn havenmedewerkers weer druk met het bouwen van een steiger, zodat we straks van het schip kunnen. Dan wordt met pionnen eerst nog - op een totaal verlaten gedeelte van het haventerrein - een looproute gemarkeerd. En als dan de loper is uitgerold, mogen we van boord. Het schouwspel duurt 2,5 uur. Helaas is het dan nog even wachten op de shuttlebussen. 

Valdez en Sitka werken zeer gestructureerd. Binnen een half uur kunnen we van boord. Shuttlebussen staan al klaar. Sitka heeft zelfs een cruiseterminal, met souvenirwinkels en restaurants. 

In Ketchikan hoeven geen shuttlebussen ingezet te worden. De passagiers kunnen zo van boord, het stadje in lopen. 

Omdat Prince Rupert in Canada ligt, krijgen we te maken met een grenscontroles. Een paar dagen, voordat we aanmeren, ligt in ons postrekje, net buiten de hut, een formulier, waarin we moeten aangeven hoe lang we nog in Canada blijven en of we nog illegale spullen, zoals een geweer, bij ons hebben. In feite de vragen, die we ook beantwoorden in de ArriveCan-app, maar dan op papier.

Wanneer we van boord gaan, lopen we ook langs een - overigens niet bezette - douanepost. De douanebeambten geloven de grenscontroles wel. Wanneer we terug komen, moeten we nog wel een identiteitsbewijs laten zien.

Ook onze laatste stop, Victoria, is een geoliede machine. Het fijne van havenplaatsen als Ketchikan, Prince Rupert en Victoria is dat er geen shuttlebussen nodig zijn. Dat scheelt een hoop tijd en geeft je veel meer vrijheid. 

En dan is het disembarkationday, de dag dat we afscheid nemen van de Nieuw Amsterdam. Al eerder in de week zit in ons postrekje een brief met uitleg over het ontschepen. Op de laatste avond van de cruise pakken we onze koffers in. Om half 11 mogen we onze koffers in de hal zetten. Personeel van de Nieuw Amsterdam brengt de koffers naar de cruiseterminal. 
Voor het ontschepen krijgen we twee opties. Optie 1 is om zelf te ontschepen. We kunnen dan in ons eigen tempo van boord, wel tussen kwart voor 8 en 9 uur. Voorwaarde is dan wel dat we zelf onze  koffers dragen. We verwachten dat de liften veel gebruikt worden en om nou 17 kilogram acht trappen te moeten dragen, lijkt ons optie 1 niet de beste optie. We kiezen voor optie 2, waarbij we kunnen kiezen uit drie ontschepingstijden: half 9, 9 uur en kwart over 9. Binnen een ontschepingstijd zijn er ook weer drie groepen. Iedere ontschepingstijd heeft een eigen kleur kofferlabel. We kiezen voor de laatste groep, die het schip moet verlaten omdat ons vliegtuig pas aan het einde van de middag vertrekt. De kleuren worden via de omroepinstallatie omgeroepen. Op het moment dat onze kleurcode wordt omgeroepen, kunnen we - over de trappen - rustig van boord. Bij de terminal staan dan al onze koffers, ook weer keurig gegroepeerd op de kleur van het koffer label. Nog voor 10 uur staan we al buiten.

Vorige dag